" Δεν υπάρχει αγάπη, μόνο η απόδειξή της…" είπε κάποτε ο Ζαν Κοκτώ. Ο Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου με το σπουδαίο έργο που έχει εύστοχα παρομοιαστεί με μια ελληνική προτομή ραγισμένη από την αγωνία: "Ποιήματα, δοκίμια, μυθιστορήματα, θέατρο, όλο το έργο ραγίζει και ανάμεσα στις ρωγμές αφήνει να φανερωθεί η αγωνία", όπως γράφει ο Ζαν Ζενέ. Eπιδόθηκε με μοναδικό τρόπο στην ανάπλαση και υπερρεαλιστική ερμηνεία των ελληνικών μύθων - ανάμεσά τους: Ορφέας, Αντιγόνη, Οιδίποδας, Ολέθρια μηχανή-.  Επίσης, θήτευσε στο ψυχολογικό θέατρο και ασπάστηκε το νεορομαντισμό. Η πεντάμορφη και το τέρας και οι Τρομεροί γονείς  είναι από τις πιο γνωστές ταινίες του. Ο Ζαν Κοκτώ αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο για τη λογοτεχνική και καλλιτεχνική ιστορία του 20ού αιώνα. Ο Μάνος Χατζιδάκις τον χαρακτηρίζει "έναν διαβολικό ακροβάτη της τέχνης". 

Η σχέση του με την Ελλάδα ήταν ιδιαίτερη. Υπήρξε "ένας φανατικός Έλλην" όπως θα έλεγε πάλι ο Μεγάλος Ερωτικός.  Πέτυχε κάτι σπουδαίο. Διασκευάζοντας τους ελληνικούς μύθους  κατάφερε να τονίσει αυτό για το οποίο οι μύθοι ήταν προορισμένοι: την αυτογνωσία του ανθρώπου. Ακολούθησε την ελληνική αρετή, συμφιλιώνοντας τη θεωρία με την πράξη.

Ας θυμηθούμε κάποια από τα ιδιαίτερα αποφθέγματά του...

Τα πιο ωραία φορέματα φοριούνται για να αφαιρούνται.

Να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αυτό είναι το ιδεώδες. Με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.

H αλήθεια είναι υπερβολικά γυμνή. Δεν διεγείρει του άντρες.

Για να εκφράσει την ψυχή του, ο άνθρωπος δεν έχει παρά μόνο το πρόσωπό του.

Η Πηνελόπη ήταν η τελευταία δοκιμασία του Οδυσσέα στο τέλος του ταξιδιού του.

Οι νέοι ξέρουν τι δεν θέλουν πριν να ξέρουν τι θέλουν.

Η ανταμοιβή της τέχνης δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν.

Ο κινηματογράφος θα γίνει τέχνη μόνο όταν τα υλικά του γίνουν τόσο φθηνά όσο το μολύβι και το χαρτί.

Μπορούμε να γεννηθούμε γέροι, όπως μπορούμε να πεθάνουμε νέοι.

Ο βιρτουόζος δεν υπηρετεί τη μουσική. Υπηρετεί τον εαυτό του.

Το σώμα είναι ένα παράσιτο της ψυχής.

Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μιλήσει για την τέχνη του, όπως ένα φυτό δεν είναι σε θέση να μιλήσει για φυτολογία.

Η ελεύθερη βούληση είναι το άλλοθι του Θεού.

Η μεγαλύτερη τραγωδία για έναν ποιητή είναι να τον θαυμάζουν επειδή παρανοούν το έργο του.

Ο διάβολος είναι αγνός επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο το κακό.

Το να είσαι πρωτότυπος σημαίνει να θέλεις να είσαι όπως οι άλλοι και να μην μπορείς.

Ο κριτικός πάντα συγκρίνει. Το μη συγκρινόμενο του διαφεύγει.

Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους.

Ό,τι κάνει κανείς στη ζωή, ακόμα και ο έρωτας, το κάνει μέσα στην υπερταχεία που τρέχει προς το θάνατο.

Η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου διαστρεβλώνεται, ενώ ο μύθος εξελίσσεται στο σημείο που γίνεται πραγματικότητα.

Για να διασκεδάσουν όσο το δυνατό περισσότερο οι θεοί, πρέπει το θύμα τους να πέφτει από ψηλά.

Κάπου-κάπου πρέπει να κάνουμε κάτι για να ξεκουραζόμαστε από το να μην κάνουμε τίποτα.

Η ποίηση είναι θρησκεία χωρίς την πίστη.

Πρέπει να είσαι ένας άνθρωπος εν ζωή και ένας καλλιτέχνης μετά θάνατον.

Ένα θαύμα, όταν διαρκεί πολύ, παύει να θεωρείται τέτοιο. Αυτός είναι ο λόγος που οι οφθαλμαπάτες κρατάνε τόσο λίγο.

Η ποίηση είναι αναντικατάστατη. Θα ‘θελα να ‘ξερα μόνο σε τι.

Οι προλήψεις είναι η τέχνη να συμβιβάζεσαι με τις συμπτώσεις.

Απεχθάνομαι την πρωτοτυπία. Την αποφεύγω όσο μπορώ. Πρέπει να χρησιμοποιούμε μια καινούργια ιδέα με μεγάλη προσοχή για να μη δίνουμε την εντύπωση ότι φορούμε ένα καινούριο κουστούμι.

Ο Θεός μας σκέφτεται, αλλά δεν σκέφτεται αντί για μας.

Η αγνότητα μιας επανάστασης μπορεί να διαρκέσει ένα δεκαπενθήμερο.

Φυλάμε έναν άγγελο μέσα μας. Πρέπει να είμαστε οι προστάτες αυτού του αγγέλου.