“Είναι η κατάρα που με κυνηγά. Η καρδιά μου δεν αντέχει να μείνει ούτε μία ώρα χωρίς έρωτα" ήταν τα λόγια της αυτοκράτειρας σε κάποιο γράμμα της, η οποία μέχρι το τέλος της - το 1796- δεν έμεινε ποτέ δίχως αντρική συντροφιά..

Ο λόγος για τη μακροβιότερη και ικανότερη αυτοκράτειρα της Ρωσίας η οποία έμεινε στην ιστορία  όχι μόνο για το έργο της αλλά και για την έντονη ερωτική της ζωή. 

Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι μια γυναίκα της δικής της συντηρητικής εποχής, θα απέφευγε τα σκάνδαλα και θα διατηρούσε χαμηλό προφίλ -τόσο με τις επιλογές όσο και με τις συμπεριφορές της- προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό με τη νυμφομανία της... 

Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ένας λαϊκός μύθος για εκείνη, το οποίο αναφέρει ότι  η Μεγάλη Αικατερίνη πέθανε κατά τη διάρκεια σεξουαλικής πράξης με ένα άλογο. Το πιθανότερο ωστόσο είναι αυτή η φήμη να βγήκε επειδή πέθανε από κολπική αιμορραγία και να μην είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Η βασίλισσα της Ρωσίας, καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Γερμανίας.

Στα 16 της χρόνια, παντρεύτηκε  το διάδοχο του ρωσικού θρόνου, Πέτρο Γ’, ύστερα από καθοδήγηση του πατέρα της. 

“Θα ήμουν διατεθειμένη να αγαπήσω το άντρα μου, αν μπορούσε να δείξει έστω και λίγη τρυφερότητα.

Αλλα αν επιτρέψω στον εαυτό μου να τον ερωτευτεί, θα γίνω η πιο δυστυχισμένη γυναίκα στον κόσμο.

Αυτός ο άντρας με αγνοεί και ασχολείται μόνο με τα παιχνίδια του”, είχε γράψει στο ημερολόγιό της για εκείνον. 

Η Αικατερίνη, μετά από οκτώ χρόνια γάμου ήταν άτεκνη καθώς ο  πρίγκιπας αδυνατούσε να εκτελέσει τα συζυγικά του καθήκοντα, λόγω προβλημάτων υγείας.

Προκειμένου να αποκτήσει τον πολυπόθητο διάδοχο, η Αικατερίνη χρειάστηκε να βρει εραστή, τον Σερτζ Σαλτούκοβ.

Ωστόσο, πατέρας του γιου της, Παύλου, μπορεί να ήταν  ο Πέτρος, καθώς έως τότε είχε καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν.

Πρέπει όμως να αναφερθεί ότι οι σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, κανένα απ’ τα τέσσερα παιδιά της δεν ήταν βιολογικοί απόγονοι του συζύγου της.

`Ηταν το 1761 όταν ο Πέτρος στέφθηκε Αυτοκράτορας της Ρωσίας και αμέσως έστειλε την γυναίκα του σε άτυπη εξορία στο εξοχικό ανάκτορο του Πίτερχοφ.

Ο νέος Αυτοκράτορας ανησυχούσε ότι η δημοτικότητα της γυναίκας του θα απειλούσε την κυριαρχία του, γι`αυτό το λόγο έψαχνε δικαιολογία να τη χωρίσει.

Η Αικατερίνη μόλις το αντιλήφθηκε,  δεν έχασε χρόνο και οργάνωσε πραξικόπημα εναντίον του Αυτοκράτορα σε συνεργασία με τον εραστή της, Γκριγκόρι Ορλόφ.

Τα  ξημερώματα της 28ης Ιουνίου του 1762, ο στρατός και οι φύλακες του παλατιού, παρακινημένοι από τον Ορλόφ, τάχθηκαν με το μέρος της. Την ημέρα της σύλληψης του Πέτρου, η Αικατερίνη αναγνωρίστηκε επισήμως ως η μοναδική Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, ενώ η σχέση της με τον Ορλόφ έληξε δεκατρία χρόνια αργότερα,  το 1773.

Ο μεγάλος, όμως, έρωτας της Αικατερίνης, ήταν ο Γκρέγκορι Ποτέμκιν.

Η αλληλογραφία τους ήταν καθημερινή και αρκεί να διαβάσει κανείς τα γράμματα της Αυτοκράτειρας  για να διακρίνει τον τρελό έρωτα που ένιωθε για τον εραστή της:

“Δεν υπάρχει σημείο του κορμιού μου που δεν αναζητά απεγνωσμένα το άγγιγμά σου”.

Κλείδωσα τον έρωτά στην καρδιά μου και πνίγομαι. Νιώθω ότι θα εκραγώ!”

Το περίεργο ήταν πώς ερωτεύτηκε έναν ακαλλιέργητο και θρασύτατο άνδρα, ο οποίος μάλιστα λέγεται ότι κυκλοφορούσε ημίγυμνος στο παλάτι, μασουλώντας καρότα και διακόπτοντας σημαντικά συμβούλια της αυτοκράτειρας.

Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς η Αικατερίνη και ο Ποτέμκιν παντρεύτηκαν κρυφά το 1777, γιατί στα γράμματά της άρχισε να τον αποκαλεί σύζυγό της.  Ο γάμος τους, ωστόσο, δεν επισημοποιήθηκε ποτέ, αλλά ο Ποτέμκιν έμεινε στο πλευρό της μέχρι το τέλος της ζωή του, συμβουλεύοντας την αυτοκράτειρα στις αποφάσεις της. 

Λέγεται ότι την έφερνε σε επαφή  με όμορφους νεαρούς - οι οποίοι περνούσαν από "οντισιόν"- για να ικανοποιούν τις σεξουαλικές και συναισθηματικές τις ανάγκες

Η βασική κυρία των τιμών κοιμόταν με τους επίδοξους εραστές  με σκοπό να εξετάσει την σεξουαλική τους δεινότητα και τους έκανε ιδιαίτερα μαθήματα για να τους προετοιμάσει για την αυτοκράτειρα.

`Όταν δε, γινόταν κάποιος εραστής της, η Αικατερίνη ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρη, καθώς τους χάριζε παλάτια, τίτλους ευγενείας και άλλα πλούτη...

Στα πενήντα της χρόνια, η Αικατερίνη επέλεξε για σύντροφό της τον εικοσιενάχρονο Αλεξάντερ Λάνσκοϊ, για τον οποίο είχε μητρικά -σχεδόν- αισθήματα. 

Του έμαθε να ντύνεται, να μιλά, να διαβάζει, να εκτιμά την τέχνη, τη μουσική και τη λογοτεχνία. Κι εκείνος την ερωτεύτηκε βαθιά, ενώ αρνείτο τα δώρα που του προσέφερε. 

Ήταν ο πρώτος άντρας μετά τον Ποτέμκιν, ο οποίος παρέμεινε κοντά της για περισσότερο από ένα χρόνο. Τρία χρόνια αργότερα κι ενώ η Αικατερίνη ήταν τρισευτυχισμένη, ο  Λάνσκοϊ αρρωσταίνει βαριά και φεύγει από τη ζωή... Η Αικατερίνη νιώθει συντετριμμένη και τον θρηνεί για οχτώ μήνες, μέχρι να εμφανιστεί ο Ποτέμκιν και να της βρει τον επόμενο εραστή της...