Yπήρξε κορυφαίος Γάλλος ερμηνευτής και παράλληλα τραγουδοποιός, ηθοποιός, διπλωμάτης και Ιππότης ταγμάτων. Ο μοναδικός στον κόσμο  καλλιτέχνης που προς τιμή του - ενώ ήταν εν ζωή-  είχε ανεγερθεί μνημείο στο οποίο φέρεται ο ανδριάντας του. Έχει λάβει πολλά βραβεία, και τιμητικές διακρίσεις. Ανάμεσά τους:  τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας, το βραβείο Βικτουάρ της Γαλλίας, το βραβείο Σιζάρ, το βραβείο του 30ου Φεστιβάλ κινηματογράφου Αιγύπτου, το μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας, του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, Ιππότη Τάγματος του Καναδά, Ιππότη Τάγματος της Αρμενίας, παράσημο της Δημοκρατίας Ναγκόρνο Καραμπάχ καθώς και χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Είναι πρέσβης καλής θέλησης της Αρμενίας στην UNESCO, και μόνιμος αντιπρόσωπος της Αρμενίας στον ΟΗΕ. Είναι εντυπωσιακό ότι στην Αρμενία έχει ανακηρυχθεί εθνικός ήρωας και μεγάλη πλατεία της πρωτεύουσας φέρει το όνομά του.

Ο σπουδαίος καλλιτέχνης έχει ερμηνεύσει περισσότερα από 1000 τραγούδια- τα περισσότερα στη γαλλική γλώσσα αλλά και πολλά στην αγγλική, ισπανική, ιταλική και γερμανική. Έχει  λάβει μέρος σε περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες και λέγεται ότι έχουν πουληθεί περίπου 100.000.000 δίσκοι του. `Εχει συνεργαστεί με μεγάλους ερμηνευτές, ανάμεσά τους και η Ελληνίδα τραγουδίστρια Νάνα Μούσχουρη.
Το 1998 το CNN τον συμπεριέλαβε στην τριάδα των μεγαλύτερων τραγουδιστών του αιώνα μαζί με τους Elvis Priesley και Bob Dylan.

Ο Charles Aznavour μπορεί να έφυγε χθες από τη ζωή, όμως η φωνή του δεν θα σιγήσει ποτέ, γιατί καλλιτέχνες σαν εκείνον γεννιούνται μόνο μια φορά…

Ανάμεσα στα τραγούδια του που αγαπώ, ξεχωρίζω το "La bohe`me". Η ερμηνεία του είναι τόσο ιδιαίτερη που δημιουργεί συναισθήματα συγκίνησης και νοσταλγίας, ακόμη ίσως και για εκείνους που δεν γνωρίζουν τη γαλλική γλώσσα... 

Bohemien, είναι ένας όρος που ξεκίνησε από την Γαλλία συγκεκριμένα σημαίνει ο κάτοικος της Βοημίας, μίας περιοχής που βρίσκεται στην Τσεχία. Οι Γάλλοι ονόμασαν έτσι όλους τους Τσιγγάνους θεωρώντας ότι όλοι είχαν περάσει μέσω Βοημίας ώστε να φτάσουν στην Γαλλία. Με το πέρασμα του χρόνου, ο συγκεκριμένος όρος άρχισε να αλλάζει σημασία κρατώντας όμως το λιτό τρόπο ζωής των τσιγγάνων καθώς και το γεγονός ότι δεν τηρούσαν τις κοινωνικές νόρμες της εποχής. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι στις αρχές του 19ου αιώνα πολλοί καλλιτέχνες άρχισαν να ζουν στις φτωχογειτονιές του Παρισιού και ο τρόπος ζωής τους ήταν αρκετά αισθητός. Τότε, Bohe`me συνήθως χαρακτηρίζονταν οι καλλιτέχνες οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν για τα χρήματα και για το κοινωνικό status. Αντιθέτως, ακολουθούσαν τον δικό τους αντισυμβατικό τρόπο ζωής. 

O Charles Aznavour τραγουδά για μια ανέμελη ζωή, ξένοιαστη που οι νεότερες γενιές είναι δύσκολο να κατανοήσουν... Τότε που οι νέοι δεν είχαν χρήματα, αλλά ήταν ευτυχισμένοι γιατί περνούσαν καλά με λίγα αγαθά... Ονειρεύονταν τη δόξα αλλά αρκούνταν σε όσα είχαν... `Ενας καμβάς ζωγραφικής, μια μελωδία γύρω από μια ζεστή σόμπα μπορούσαν να σε κάνουν ευτυχισμένο κι αυτό γιατί υπήρχε αληθινή αγάπη... 

Σας μιλώ για μια εποχή

Που οι κάτω των είκοσι χρόνων

Δεν μπορούν να γνωρίζουν

Η Μονμάρτη τον καιρό εκείνο

Άφηνε τις πασχαλιές της να αιωρούνται

Μέχρι κάτω απ` τα παράθυρά μας.

Και αν το ταπεινό δωμάτιο…

Που το `χαμε για φωλιά,

Δεν ήταν και τόσο σπουδαίο

Ήταν εκεί που γνωριστήκαμε

Εγώ με πείνα που κραύγαζε

και συ που πόζαρες γυμνή...

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Ήμασταν, δηλαδή, ευτυχισμένοι…

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Δεν τρώγαμε παρά μια μέρα για δυο

Μέσα στα γειτονικά καφενεία

Ήμασταν μερικοί

Που αναμέναμε τη δόξα...

Και αν και εντελώς φτωχοί,

Με την κοιλιά μέσα...

Δεν παύαμε να πιστεύουμε σ` αυτό.

Και όταν κάποιο μαγειρείο...

Με αντάλλαγμα ένα καλό, ζεστό γεύμα,

Μας έπαιρνε ένα καμβά...

Απαγγέλαμε στίχους

Μαζεμένοι γύρω από τη σόμπα

Ξεχνώντας το χειμώνα

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Σήμαινε πως είσαι ωραία...

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Και μας κατείχε όλους μας ορμή ελπιδοφόρα

Συνέβαινε συχνά

Μπροστά στο καβαλέτο μου

Να περνώ νύχτες λευκές

Διορθώνοντας το σχέδιο

Της γραμμής ενός στήθους

Του περιγράμματος ενός ισχίου

Και δεν ήταν παρά πρωί

Όταν καθόμασταν τελικά

Μπροστά σ` ένα καφέ με κρέμα

Εξαντλημένοι μα συνεπαρμένοι

Ακριβώς επειδή αγαπιόμασταν

Και αγαπούσαμε τη ζωή...

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Πήγαινε να πει

Πως είμαστε είκοσι χρονών

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Και αναπνέαμε τον αέρα της εποχής

Όταν τυχαία κάποια μέρα

Πήγα κι έκανα μια βόλτα

Στην παλιά μου διεύθυνση...

Δεν αναγνώρισα πια

Ούτε τους τοίχους, μήτε τους δρόμους

Που είχε δει η νεότητά μου...

Από μια σκάλα ψηλά

Ψάχνω να βρω το εργαστήριο

Απ` το οποίο δεν έχει απομείνει τίποτα.

Στο νέο της σκηνικό

Η Μονμάρτη μοιάζει θλιμμένη

Και οι πασχαλιές είναι νεκρές

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Ήμασταν νέοι, ήμασταν τρελοί

Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή

Δε σημαίνει τίποτα απολύτως πια…

(La bohe`me… σε ελεύθερη μετάφραση...ανέμελη ζωή)

Je vous parle d`un temps que les moins de vingt ans
Ne peuvent pas connaître
Montmartre en ce temps-la`, accrochait ces lilas
Jusque sous nos fenêtres
Et si l`humble garni, qui nous servait de nid
Ne payait pas de mine
C`est la` qu`on s`est connu, moi qui criais famine
Et toi qui posais nue

La bohe`me, la bohe`me
Ça voulait dire on est heureux
La bohe`me, la bohème
Nous ne mangions qu`un jour sur deux

Dans les cafe`s voisins, nous étions quelques-uns
Qui attendions la gloire
Et bien que miséreux, avec le ventre creux
Nous ne cessions d`y croire
Et quand quelque bistrot, contre un bon repas chaud
Nous prenait une toile
Nous récitions des vers, groupés autour du poele
En oubliant l`hiver Souvent il m`arrivait, devant mon chevalet
De passer des nuits blanches
Retouchant le dessin de la ligne d`un sein
Du galbe d`une hanche
Et ce n`est qu`au matin, qu`on s`asseyait enfin
Devant un cafe-creme
Epuises mais ravis, fallait-il que l`on s`aime
Et qu`on aime la vie
La boheme, la boheme
Ça voulait dire on a vingt ans
La boheme, la bohème
Et nous vivions de l`air du temps
Quant au hasard des jours, je m`en vais faire un tour
A` mon ancienne adresse
Je ne reconnais plus ni les murs, ni les rues
Qui ont vu ma jeunesse
En haut d`un escalier, je cherche l`atelier
Dont plus rien ne subsiste
Dans son nouveau décor, Montmartre semble triste
Et les lilas sont morts