To πανέμορφο πρόσωπό της δεν φαίνεται. Η γωνία από την οποία λαμβάνεται η φωτογραφία είναι αντισυμβατική και σχεδόν ιλιγγιώδης. H περίφημη φωτογραφία που τράβηξε ο Bill Ray στην Marilyn Monroe στη σκηνή στο παλιό Madison Square Garden, τραγουδώντας το «Happy Birthday» στον Πρόεδρο John F. Kennedy κατά τη διάρκεια ενός γκαλά γενεθλίων τον Μάιο του 1962 προς τιμήν του, παραμένει ένα από τα σπουδαία πορτρέτα διασημοτήτων όλων των εποχών. 

Ο Bill Ray υπήρξε ένας από τους τελευταίους σπουδαίους φωτορεπόρτερ του περιοδικού LIFE - ευρέως διάσημος για τις φωτογραφίες του με τις εμβληματικές προσωπικότητες και τα γεγονότα που καθορίζουν την εποχή της δεκαετίας του 1960..

Ο Bill Ray στο Sikkim, 1965 © Jerry Schecter

Είτε εργαζόταν ως φωτογράφος προσωπικού για το LIFE είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας για άλλες μεγάλες εκδόσεις, όπως Smithsonian, Fortune, και Newsweek, ο Bill Ray ποτέ δεν απέφυγε μια αποστολή, όσο μεγάλη ή (φαινομενικά) μικρή, κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του. Παγκόσμια γεγονότα και ήσυχες στιγμές,  ένοπλες συγκρούσεις και καλλιτέχνες avant-garde. Κάλυψε τα πάντα: από την σκληρότητα και την απειλή των Hells Angels, μέχρι τη γοητευτική αίγλη των χρόνων του Camelot.

Για το περιοδικό LIFE φωτογράφισε τους μεγαλύτερους σταρ, ανάμεσά τους: Marilyn Monroe, Frank Sinatra, Beatles, Natalie Wood, Elizabeth Taylor, Elvis, Steve McQueen, Jackie Kennedy. Αυτό που είναι πραγματικά αξιοσημείωτο είναι ότι κατάφερε να αποτυπώσει κάτι εντελώς ξεχωριστό για τον καθένα.
 

H φωτογραφία που τράβηξε στη Marilyn είναι δραματική (μοναχική φιγούρα, φωτισμένη, σε σκοτεινή σκηνή). Είναι σέξυ (ένα στενό φόρεμα με παγιέτες που κρύβει ελάχιστα). Και, φυσικά, εκ των υστέρων, αισθάνεται επίσης απολύτως φορτισμένο με πάθος: η Marilyn, τελικά, θα ήταν νεκρή μέσα σε μήνες από τη δημιουργία της φωτογραφίας, ενώ η δολοφονία του JFK τον Νοέμβριο του 1963 ήταν λιγότερο από ενάμιση χρόνο μακριά.

Η φωτογραφία του Ray ωστόσο, είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό πορτρέτο. Με την έντονη, σχεδόν σκληρή ασπρόμαυρη απλότητά της, μια γυναικεία φιγούρα, μερικά φύλλα χαρτιού, ένα αρκετά χτυπημένο παλιό ξύλινο αναλόγιο, όλα περικυκλωμένα από ένα αδιαπέραστο μαύρο κενό, η εικόνα της Μέριλιν Μονρό φαίνεται να αποτυπώνει όχι μόνο μια γιορτή, αλλά τη μοναξιά της 35χρονης σταρ του κινηματογράφου. Την απελπισμένη ανάγκη της για στοργή και επιβεβαίωση και τα απομονωτικά, μαραζωτικά αποτελέσματα της φήμης σε εκείνες τις ψυχές απροετοίμαστες για το αδιάκοπο βλέμμα της.

"Ήμουν σε αποστολή για το LIFE στο παλιό Madison Square Garden εκείνο το βράδυ ένας από τους πολλούς φωτογράφους μπροστά στη σκηνή. Η αστυνομία, με οδηγίες από τη Μυστική Υπηρεσία, ανάγκαζε τον Τύπο να σταθεί σε μια σφιχτή ομάδα πίσω από ένα σχοινί. Ήξερα ότι όλοι θα έπαιρναν την ίδια “βολή” και αυτό δεν θα λειτουργούσε για το Life. Στριμώχτηκα ανάμεσα στους αστυνομικούς και απογειώθηκα ψάχνοντας για ένα καλύτερο μέρος.

Μου φαινόταν ότι θα σκαρφάλωνα για πάντα. Όταν βρήκα ένα κιγκλίδωμα σωλήνα για να ακουμπήσω τον φακό (η έκθεση ήταν αυστηρά με εικασία), μπορούσα να δω τον JFK μέσω του τηλεφακού. Όταν ήρθε η στιγμή, υπήρξε απόλυτη σιωπή.

Ένας προβολέας άναψε, και ήταν η Μarilyn, με αυτό το φόρεμα, με κρύσταλλα να αστράφτουν και να αναβοσβήνουν. Εκείνη χαμογελούσε, με όλους στην άκρη των θέσεων τους. Στη συνέχεια, με την σέξι, μοναδική φωνή της, κοιτώντας όλη την ώρα ακριβώς στον JFK, τραγούδησε.

Σε δυόμισι μήνες, η Marilyn θα ήταν νεκρή. Σε δεκαοκτώ μήνες, θα δολοφονούσαν τον Kennedy. Το Βιετνάμ θα μετατρεπόταν στον χειρότερο εφιάλτη μας. To Camelot θα είχε φύγει. Αλλά εκείνο το βράδυ, το σύντομο τραγούδι της Marilyn σταμάτησε τον κόσμο".

Η Marilyn Monroe 1962 από τον Bill Ray

© Bill Ray