Προχθές το απόγευμα, ο Μαρκ εξαφανίστηκε, μαζί με τις γλυκές ρουτίνες σας, αφήνοντας ένα σχεδόν ακατανόητο μήνυμα. Εντάξει, σκέφτηκες, κάπου θα πήγε, ίσως για ψάρεμα, θα γυρίσει. Και πραγματικά, πολύ αργά το βράδυ γύρισε - χωρίς ψάρια.

Πριν από λίγες μέρες είχα μια κουβέντα σχετικά με το πως αλλάζουμε μεγαλώνοντας εξωτερικά, εσωτερικά και συνολικά. Τελικά, νομίζω, με την πάροδο του χρόνου το ένα εξισορροπεί το άλλο, αλλά το σύνολο γίνεται καλύτερο, ομορφότερο, φωτεινότερο. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

Ξεχειμωνιάζοντας γαλήνια στις Άλπεις.

Κάτι από το καλοκαίρι, που πέρασε, που ήταν παράξενο και ίσως αληθινό

Είναι μια ερώτηση που παίζει πολύ τώρα τελευταία. Πανδημία, φωτιές, καταιγίδες και χαλάζι, σεισμοί, τσούχτρες, ξηρασία, υγρασία, σκοτεινά σύννεφα στον ουρανό και δεν μπορείς να αναπνεύσεις – είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, τόσο «ωραία», βαριά και αποπνικτική που πνιγόμαστε – μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ακούγεται προορισμός μακρινός, αλλά δεν είναι. Λίγες ώρες οδήγηση μέχρι την Ηγουμενίτσα, μιάμιση ώρα στο πλοίο και φτάνεις στο Παξοί Resort και στην απόλυτη χαλάρωση.

Αλλά το καλοκαίρι τελικά σου αρέσει, άλλωστε το έγραφες και στις εκθέσεις σου στο δημοτικό «ω, πόσο μου αρέσει το καλοκαίρι!»

Ναι, το έκανα και ναι, φοβόμουν - αλλά ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να μην το κάνω.

Θυμάσαι κάτι καλοκαίρια που ξεκινούσαν και όπως έβγαινε; Κάπως έτσι θα είναι το φετινό. Τότε ήταν ανεμελιά, τώρα αβεβαιότητα. Αλλά ήταν ωραία καλοκαίρια τότε, έτσι θα είναι και τώρα.

Ο χρόνος είναι η μόνη διάσταση που περιορίζει. Ο ίδιος, όμως, είναι άπειρος.

Θέμα αντίληψης και πίστας, η πανδημία - και τι κατάλαβες;

Το να γίνεσαι πενήντα είναι απελευθερωτικό. Τόσο απελευθερωτικό που κάθεσαι και το κοιτάς – κοίτα τι έγινε τώρα, άλλο τούτο πάλι! – και σε πιάνουν τα γέλια γιατί κάτι σου λέει ότι αυτό που συμβαίνει είναι τελικά ωραίο.

Γιατί το θέμα τελικά είναι αν αυτά που θέλεις και εννοείς, είναι αυτά που πραγματικά, κυριολεκτικά εύχεσαι και μπορεί να σου συμβούν. Ή αν απλά υποθέτεις ότι κάποιος κατάλαβε, ενώ εσύ άλλα είπες και άλλα εννοούσες.

Η λύτρωση δεν θα έρθει. Η λύτρωση είναι ήδη εδώ. Κάτι από τον Τιτανικό.

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι στις δίσεκτες χρονιές δεν παντρευόμαστε. Φέτος μάθαμε ότι οι δίσεκτες χρονιές μπορεί να αποβούν πολύ πιο παράξενες, αλλά και πολύ πιο ενδιαφέρουσες, και να σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό.

Φέτος τα Χριστούγεννα δεν μοιάζουν ακριβώς με Χριστούγεννα, αλλά το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι εκκωφαντικά εδώ, μαζί με τους συγγενείς και φίλους του.

…και εγώ το πίστεψα.

Τελικά, αναρωτιέμαι, μήπως η απάντηση στο φιλοσοφικό-με-μεταφυσική-προσέγγιση ερώτημα «τι θέλει να πει ο ποιητής και το σύμπαν με την πανδημία;» είναι «κάντε επιτέλους ησυχία».